Ik help leerkrachten een schooljaar rond om de werkdruk onder controle te krijgen waardoor er
weer werkplezier is in onderwijs & omgang met de kinderen.
Je loopt een tikkeltje vermoeid terug naar je klas. Het schoolplein gesprek buiten duurde net even wat langer met de moeder van Jim dan gehoopt. Toch was het nodig. Hij was zo verdrietig geweest toen het niet lukte met het werk vandaag. Als moeder had je dit ook fijn gevonden als de juf even naar je toe was gekomen. Maar nu? Je hebt straks een overleg met de IB-er, maar morgen moet je ook goed voorbereid zijn voor de rapportgesprekken.
Je herkent jezelf in de zorg die je geeft aan de kinderen in de klas en je collega’s. Het is precies wie jij bent. De verantwoordelijkheid die je voelt gaat soms over je eigen grenzen heen omdat je weet hoe hoog de werkdruk is voor iedereen op school. Ook met een ‘beetje griep’ werk je gewoon door. Toch ben je minder scherp dan de jaren hiervoor. Je vergeet afspraken en het werk lijkt nooit af te zijn. Dat uurtje langer doorwerken zijn er onderhand twee geworden en in het weekend ben je vaker bezig met school dan dat je lief is.
Herken je dit?
Daar sta je dan met die verjaardagmuts in je hand. ‘Maar juf ik ben toch morgen jarig?’ Je voelt je enigszins opgelucht. Beter te vroeg dan te laat, maar dit voelt zo niet oké. Dit soort foutjes gebeuren dit schooljaar veel te vaak. Waar zit je toch met je gedachten?
Je bekijkt je planning en vraagt jezelf af waarom die cursus van de nieuwe rekenmethode deze week ingepland is? Je weet dat het moet, maar aanwezig zijn bij de teamvergadering, het voorbereiden van de lessen, het ontwikkelplan voor Julia evalueren moet ook. Misschien vandaag maar wat langer blijven dan kun je woensdagmiddag op tijd bij de cursus aanwezig zijn. Je hebt geen idee hoe het anders zou moeten.
Je wordt wakker met knallende hoofdpijn. Het liefste blijf je thuis in bed. Je voelt je alleen veel te verantwoordelijk voor de kinderen in de klas en voor je collega’s. Als jij je nu ziek meldt, zadel je hun met een probleem op. In het ergste geval worden de kinderen naar huis gestuurd. Het is makkelijker om even door te zetten en vanmiddag tegelijkertijd met de kinderen naar huis te gaan.
Steeds vaker ga je in de vakanties een dagje extra naar school. Dan heb je eindelijk de tijd om de kasten te ordenen en die berging op te ruimen. Daar kom je op je werkdagen echt niet aan toe. Stiekem baal je er behoorlijk van, je had vandaag ook wat leuks met je kinderen kunnen gaan doen.
Thuis op de salontafel heb je alles vol liggen met de voorbereiding voor de crea-middag van groep 5 morgen. Je zet de tv aan en besluit dat je dit wel even kunt tijdens het kijken van je Netflix serie. Als je per ongeluk je thee omgooit over al het uitgeknipte werk heen vloeit alle energie uit je. Wat een gedoe! Je kan wel huilen. Waarom heb je dit niet gewoon op je werk gedaan?
Het zijn situaties die je zo goed kent als leerkracht. Elk schooljaar neem je je voor om het anders te gaan doen, echter loop je na de herfstvakantie steevast weer achter de feiten aan. Eerst een lampion, dan die mijter, de kerstboom en oud & nieuw. Dan volgen de toetsen, rapporten en 10 minuten gesprekken. Voor je het weet is het zomervakantie en daar kun je nu al naar uitkijken. Dat is het enige moment dat je echt voelt dat je niks hoeft.
Je wilt zo graag werkplezier behouden, maar in alles merk je dat het steeds minder en minder wordt. De administratie stapelt zich op en de verwachtingen van ouders zijn immens groot. Die druk voel je zwaar op je schouders. Je werkt keihard, maar wordt het gezien? Het lijkt er meer op dat je bezig bent brandjes te blussen en opvang op te lossen van collega’s die uitgevallen zijn. Echt doen wat je geleerd hebt op de PABO is heel ver weggezakt.
Zelf merk je ook dat je vermoeid raakt. Soms weet je ook niet meer wat het beste is om als eerste te gaan doen. Op vrije dagen ben je met je werk bezig. In het weekend alvast wat voorbereiden. Je weet dat het niet zou moeten, dit gaat ten kosten van jezelf en je eigen kinderen, maar wanneer dan wel? Je weet dat als je zo doorgaat dat jij de volgende bent die thuis komt te zitten.
Wat anderen zeggen
“Ik heb antwoorden gekregen op vragen die ik nog niet had”
Wat heeft mijn verleden, dat van mijn moeder en dat van mijn oma voor invloed op wie ik nu ben en hoe ik handel zoals ik handel?
Dat was de vraag waarmee ik de praktijk van Ank in stapte. Hier heb ik antwoorden op gekregen dmv allerlei verschillende werkvormen. En stuk voor stuk wierpen deze z’n vruchten af. Door te praten, na te denken, vragen te stellen, emdr, familieopstelling en zelfs ‘werken’ met één van de paarden, ben ik gekomen waar ik nu ben! Ik heb zoveel geleerd over mijzelf en waarom ik dingen doe of heb gedaan, zoals ik ze doe. Bepaalde dingen waar ik niet blij van werd, heb ik achter me gelaten, heb ik veranderd of uitgesproken. Tijdens dit hele proces zijn er ook andere vragen naar boven gekomen en ook daar heb ik m’n antwoorden op gekregen. Alhoewel…, ik heb ze eerder zelf gevonden. Ank laat je zelf denken, zij reikt dingen aan, maar je doet het zelf. En dat geeft een goed en fijn gevoel.
Ik kan zeggen dat Ank mij enorm goed heeft geholpen met een flink aantal stappen die ik het afgelopen jaar heb gemaakt. En ik ben daar zó blij mee!
Alexandra Winter
Ik probeerde al een tijdje alle ballen in de lucht te houden.
Een bal voor mijn werk. Dan nog een bal voor mijn man en ons gezin. Ook nog een bal voor, dochter van, en een bal voor (schoon)zus/dochter. Een bal voor vrienden en vriendinnen. Etc.
Tja en waar in dit verhaal was er nu eens een heel klein balletje voor mijzelf?
Hoezo een bal voor mijzelf? Alles loopt, alles gaat z’n gangetje zolang ik al die ballen maar in de lucht houdt. En bovendien kan daar niet nog eentje bij…
Totdat ik ging merken dat ik het misschien wel niet vol ging houden. Al die ballen werden steeds zwaarder. Er moest toch een manier zijn om meer balans te vinden.
Toen kwam Ank op mijn pad, doodeng vond ik het. Want door haar te bellen deed ik voor het eerst iets voor mijzelf! Maar wat ging mij dat brengen? zal ik alles aan durven gaan?
Samen met Ank kreeg ik nieuwe inzichten in bepaalde patronen en waarom ik dingen doe zoals ik ze doe. Dat er geen goed of fout is, soms zijn de dingen zoals ze zijn en dat goed is goed genoeg. Minder (ver)oordelen, ook naar mijzelf. En als ik aan Ank denk, dan denk ik aan “opruimen”
En dan in de zin van oud zeer, oude patronen, oude verwachtingen, oude ervaringen opnieuw bekijken, aan gaan en vervolgens een plekje geven. Niet weg doen want het hoort bij mij maar omarmen en sterker verder gaan!
Lisette de Boer
Ik, mezelf en Ank – de Podcast.