Ik help leerkrachten een schooljaar rond om de werkdruk onder controle te krijgen waardoor er
weer werkplezier is in onderwijs & omgang met de kinderen.
Je loopt een tikkeltje vermoeid terug naar je klas. Het schoolplein gesprek buiten duurde net even wat langer met de moeder van Jim dan gehoopt. Toch was het nodig. Hij was zo verdrietig geweest toen het niet lukte met het werk vandaag. Als moeder had je dit ook fijn gevonden als de juf even naar je toe was gekomen. Maar nu? Je hebt straks een overleg met de IB-er, maar morgen moet je ook goed voorbereid zijn voor de rapportgesprekken.
Je herkent jezelf in de zorg die je geeft aan de kinderen in de klas en je collega’s. Het is precies wie jij bent. De verantwoordelijkheid die je voelt gaat soms over je eigen grenzen heen omdat je weet hoe hoog de werkdruk is voor iedereen op school. Ook met een ‘beetje griep’ werk je gewoon door. Toch ben je minder scherp dan de jaren hiervoor. Je vergeet afspraken en het werk lijkt nooit af te zijn. Dat uurtje langer doorwerken zijn er onderhand twee geworden en in het weekend ben je vaker bezig met school dan dat je lief is.
Herken je dit?
Daar sta je dan met die verjaardagmuts in je hand. ‘Maar juf ik ben toch morgen jarig?’ Je voelt je enigszins opgelucht. Beter te vroeg dan te laat, maar dit voelt zo niet oké. Dit soort foutjes gebeuren dit schooljaar veel te vaak. Waar zit je toch met je gedachten?
Je bekijkt je planning en vraagt jezelf af waarom die cursus van de nieuwe rekenmethode deze week ingepland is? Je weet dat het moet, maar aanwezig zijn bij de teamvergadering, het voorbereiden van de lessen, het ontwikkelplan voor Julia evalueren moet ook. Misschien vandaag maar wat langer blijven dan kun je woensdagmiddag op tijd bij de cursus aanwezig zijn. Je hebt geen idee hoe het anders zou moeten.
Je wordt wakker met knallende hoofdpijn. Het liefste blijf je thuis in bed. Je voelt je alleen veel te verantwoordelijk voor de kinderen in de klas en voor je collega’s. Als jij je nu ziek meldt, zadel je hun met een probleem op. In het ergste geval worden de kinderen naar huis gestuurd. Het is makkelijker om even door te zetten en vanmiddag tegelijkertijd met de kinderen naar huis te gaan.
Steeds vaker ga je in de vakanties een dagje extra naar school. Dan heb je eindelijk de tijd om de kasten te ordenen en die berging op te ruimen. Daar kom je op je werkdagen echt niet aan toe. Stiekem baal je er behoorlijk van, je had vandaag ook wat leuks met je kinderen kunnen gaan doen.
Thuis op de salontafel heb je alles vol liggen met de voorbereiding voor de crea-middag van groep 5 morgen. Je zet de tv aan en besluit dat je dit wel even kunt tijdens het kijken van je Netflix serie. Als je per ongeluk je thee omgooit over al het uitgeknipte werk heen vloeit alle energie uit je. Wat een gedoe! Je kan wel huilen. Waarom heb je dit niet gewoon op je werk gedaan?
Het zijn situaties die je zo goed kent als leerkracht. Elk schooljaar neem je je voor om het anders te gaan doen, echter loop je na de herfstvakantie steevast weer achter de feiten aan. Eerst een lampion, dan die mijter, de kerstboom en oud & nieuw. Dan volgen de toetsen, rapporten en 10 minuten gesprekken. Voor je het weet is het zomervakantie en daar kun je nu al naar uitkijken. Dat is het enige moment dat je echt voelt dat je niks hoeft.
Je wilt zo graag werkplezier behouden, maar in alles merk je dat het steeds minder en minder wordt. De administratie stapelt zich op en de verwachtingen van ouders zijn immens groot. Die druk voel je zwaar op je schouders. Je werkt keihard, maar wordt het gezien? Het lijkt er meer op dat je bezig bent brandjes te blussen en opvang op te lossen van collega’s die uitgevallen zijn. Echt doen wat je geleerd hebt op de PABO is heel ver weggezakt.
Zelf merk je ook dat je vermoeid raakt. Soms weet je ook niet meer wat het beste is om als eerste te gaan doen. Op vrije dagen ben je met je werk bezig. In het weekend alvast wat voorbereiden. Je weet dat het niet zou moeten, dit gaat ten kosten van jezelf en je eigen kinderen, maar wanneer dan wel? Je weet dat als je zo doorgaat dat jij de volgende bent die thuis komt te zitten.
Wat anderen zeggen
“Ik zie mijzelf steeds beter en weet wat mijn actiepunten zijn.”
Ik zat in een heftige periode op mijn werk en was op zoek naar een fijne coach/therapeut. Zo kwam ik bij Ank terecht. Het eerste telefoongesprek voelde voor mij al goed aan. Ik ben Ank gaan volgen op instagram en ook haar podcast. Hier haalde ik al tips uit. Input voor haar verhalen en tips haalt ze uit cliënten, maar ook uit haar eigen ervaring. Fijn om op deze manier herkenning te vinden.
Ik ging een traject aan bij Ank waarin ik vooral aan de slag ben gegaan met een stuk rouwverwerking. Hierdoor besefte ik hoeveel impact dit trauma mijn hele leven doorsijpelt.
Het waren soms erg heftige sessies, maar toch voelde het als een opluchting.
Ank heeft mij naar mezelf laten kijken in verschillende fases van mijn leven. Hoe ik toen handelde en wat ik nu doe of zou kunnen doen. Ik zie mijzelf steeds beter en weet wat mijn actiepunten zijn.
Een waardevolle aanvulling van een traject zijn de online Q&A’s en de Lunch & Learn. Zo ben je niet alleen 1 op 1 bezig, maar ook in een groep. Je haalt uit verhalen van een ander ook actiepunten voor jezelf.
Nynke
“Ik gun al mijn collega’s zo’n waardevol traject!”
Tijdens de lunch and learn en de regel I still haven’t found what I am looking for van U2 biggelden de tranen over mijn wangen. Daar kwam het besef dat het tijd werd om eens voor mezelf te gaan zorgen i.p. v. voor iedereen om me heen.
Ik leerde waar niet de volwassen vrouw maar het meisje op de rand van de zandbak aan het stuur van de bus zat. Ik leerde dat wat ik voor anderen deed, ontvangen. Ik leerde kiezen met mijn hart. Ik kan weer freewheelen en ga worden wie ik ben. Na 50 jaar kan ik voor het eerst echt vertrouwen hebben in mezelf, toestaan dat ik niet altijd sterk hoef te zijn en durf ik mensen te vertellen wat ik echt voel. Door het traject met Ank en haar gave om te voelen dat er nog dieperliggende onderstromen zijn, ben ik op het moment dat er veel speelt in mijn leven zo veerkrachtig en sterk dat ik vol vertrouwen afscheid van Ank heb genomen. Regelmatig appte ik Ank als ik weer eens met 2 benen in een van mijn valkuilen was gestapt. Regelmatig moest ik na een sessie om mezelf lachen als ik toch weer iets deed waarvan ik wist wat Ank daarvan zou vinden.
Als je een coach zoekt die je naar de mond praat, die je voorzichtig met handschoentjes aanpakt, die het paard op stal laat omdat je er niets mee hebt of sociaal wenselijke antwoorden accepteert moet je niet bij Ank zijn. Zoek je iemand die je een spiegel voor houdt, die je confronteert met je aannames en je een figuurlijke schop onder je kont geeft zodat je het niet alleen mooi vertelt maar ook gaat doen, dan ben je bij Ank aan het goede adres.
Ik gun al mijn collega’s zo’n waardevol traject! Bedankt Ank voor het helpen weer mezelf te worden!
Aranka
Coaching voor leerkrachten – de podcast