Vorige week op mijn story’s van Instagram had ik het over mijn eigen coach die ooit de zin uitsprak; “waarom zou je mij als coach betalen om vervolgens niet naar mij te luisteren?”
Dit riep ook wat weerstand op “Ank mag je dan niet meer zelf nadenken?” En vandaar dat het mij een mooi onderwerp leek voor deze dinsdag inspiratie mail.
Leerkrachten die in mijn programma’s zitten kiezen heel bewust om met mij samen te werken. Dit betekent dat ze open staan om te willen leren. Toen ik ooit koos voor mijn coach wilde ik vooral een betere ondernemer worden; gezien worden in het onderwijs en daarvoor kan ik niet onder de radar blijven. Je kan niet succesvol worden in het werk qua onderwijs en tegelijkertijd een geheim blijven. Vanaf moment één besloot ik te doen wat ze mij vertelde om te doen. Niet omdat ik niet zelf meer wilde nadenken, maar zij had de ervaring, zij had de kennis, zij zag in mij wat ik zelf nog niet kon zien. Ze zag mijn onderwijsbedrijf al zo veel verder dan dat ik op dat moment. Als ik dit niet had gedaan, denk ik dat jij mijn nieuwsbrieven nu niet aan het lezen was. Ik vond het vaak heel spannend en moeilijk wat er van me gevraagd werd. “Ga ik dit echt doen?” Was een vraag wat regelmatig langskwam. Maar in alles wat ik toch maar gewoon gedaan heb ondanks de angst en spanning zie ik nu dat die onderdelen voor mij allemaal een gewoonte zijn geworden. Ondertussen is mijn groei zo enorm groot dat ik nu echt denk; hoe kon ik me daar ooit druk over maken.
Dat gebeurt er wanneer je hulp aanneemt van iemand die je vertrouwt en op wie je kunt bouwen. Vond ik haar altijd leuk en prettig? Nou echt niet! Maar ze was betrokken in wat ik deed. Ze zei dat wat ik NODIG had om te horen en niet wat ik WILDE horen. Dat is een groot verschil.
Als je hulp inschakelt voor iets waarvan jezelf, hoogstwaarschijnlijk al jaren, niet uitkomt. Wat maakt dan dat jijzelf ook nog de behoefte voelt om na te gaan denken of dat wat de coach/therapeut/docent zegt echt wel klopt? Het is zonde van je tijd en zonde van je geld. Dat meen ik echt. Je zoekt vaak naar iemand die veilig voelt of in mijn woorden makkelijk. Maar zoek nou eens iemand op als je hulp vraagt die je eigenlijk de kriebels geeft als in spanning en eng. Want daarmee kom je uit die veel genoemde comfortzone. Luister, voer het uit en kijk dan eens waar je uitkomt.
Zelf nadenken is mooi, maar helpt je vaak niet verder in situaties waarin je vast blijft lopen of maar niet vooruit lijkt te komen.
Natuurlijk als je hulp vraagt aan familie en vrienden ligt dit totaal anders. Dan moet je zeker weten dat die familielid of vriendin/vriend zijn/haar eigen gevoelens en mening aan de kant kan zetten, echt met je mee kan kijken en eerlijk durft te zijn. Niet omdat je het WILT horen, maar omdat je het nodig hebt om dat te horen. Dat is best moeilijk, want je laat vaak je eigen gevoelens en gedachten een rol spelen in het helpen van de ander. Een goed boek om te lezen hiervoor is “het probleem laten bij wie het hoort”, daarmee zorg je ervoor dat je wel luistert, maar niks hoeft te fiksen. Dat scheelt al de helft.