En deze vraag komt niet zomaar uit de lucht vallen. Dit is mijn trainer die weer eens een vraag uit zijn hoge hoed tovert waar ik soms helemaal gek van word. Als je mijn Doen & Durven mail een beetje volgt weet je dat dit voortkomt uit mijn trainingen en het kickboksen.
Toch overvalt deze vraag me? Hoezo? Natuurlijk kan ik dat. Maar de snelheid van mijn reactie verraad mogelijk het antwoord al. Gatverdamme weer zo’n vraag. Serieus?
Op zich ga ik redelijk leeg en vrij in mijn hoofd de training uit. Maar al vrij snel onder de douche komt het weer terug. Ik vraag mezelf echt af; wat is dit dan weer?? Het is iets wat me bezighoudt, waar ik eigenlijk helemaal geen zin in heb, maar wat ik ook niet kan loslaten.
Oke…oke…ik geef op. Ik duik er wel in maar in mijn sprong neem ik jou mee 😉
Ik was een kind toen mijn moeder tegen mij zei dat ik ‘lange tenen’ had. En ja, op de leeftijd die ik toen had keek ik direct naar mijn voeten. Zij lachen uiteraard, ik nog gefrustreerder.
Ik reageerde altijd direct op een opmerking. Had geen rust om er even over na te denken of het te laten gebeuren. Felheid in mij kwam er dan naar boven. Als kind had ik moeite met kritiek dat is wat mij vaak is verteld en ik ben dat ook gaan geloven. Het staat zelfs in verslagen van de PABO waarin ik mezelf omschrijf. Alsof dit de waarheid is.
Het grappig was dat het tegen werd gesproken door mijn stagebegeleiders. Daarin kreeg ik de beoordelingen dat ik super graag wilde leren en alles oppikte wat werd aangeboden. Maar hoe zit het dan?
En ja ik reageer direct en ik weet zeker dat ik dat nog steeds doe. Maar waarom is dat zo?
Wat er met mij gebeurde was dat de opmerking van mijn moeder, meester of juf zo lastig was omdat ik het als aanval zag dat ik iets niet kon. Dus de kritiek wat positief bedoeld was, absoluut geen nare intentie had, kwam heel vervelend over. Het voelde als afkeuring, niet goed genoeg zijn en teleurstelling. Daar kwamen ook vaak tranen bij kijken. Wat ik natuurlijk nog erger vond want dan was je én niet goed genoeg én ook een jankerd.
Hard werken was de optie. Vroeger op school zag ik mezelf niet als slim, ik was dom. Dus ik moest het uit andere dingen halen. Mijn basisschool klas bestond echt alleen maar uit slimme kinderen. Waar kun je dan goed in worden? Andere helpen, gym, spreekbeurten, presentaties en organiseren. Daar kreeg ik de complimenten, daar was ik goed genoeg bevonden door de ander en mezelf. Daar had ik rust.
Dus incasseren of kritiek is voor mij hetzelfde. En het doet het meest zeer wanneer degene die het zegt bij mij op een voetstuk staat of van wie ik veel houd. Net alsof het dan een trap is tegen mijn ‘ik’ aan. Een ‘ik’ die ik niet kan veranderen, dus hoe moet je dan dealen met die kritiek?
Gelukkig ben ik in de afgelopen jaren naast de andere mensen gaan staan en heb ik nog maar heel af en toe iemand op een voetstuk staan. En dat andere is afscheid nemen van wat ik jarenlang heb gehoord, wat ik vervolgens aan mezelf ben gaan vertellen en geloven.
Deze week heb ik alleen niet echt een ‘happy end’ ofzo, want ik ben nog bezig met mezelf goed genoeg vinden. Op een aantal vlakken ben ik er best lekker mee bezig, op andere vlakken komt de kritiek binnen alsof ik 8 ben en dan is het incasseren ervan echt niet zo makkelijk ook al ben ik 37.
Wat is jou verteld vroeger? Waar ben jij in gaan geloven wat mogelijk voelt als de waarheid nu? Terwijl je ook ergens weet dat is niet zo, maar toch, je reageert nog net zoals toen.
Dat is echt zo enorm zonde!!! Want je weet het niet waar is, ook al was dat vroeger misschien wel zo. Hoezo zou je er dan mee doorgaan? Vertel jezelf hoe het echt is. En geloof dat verhaal. En geloof mij, dan wordt het een stuk makkelijker voor jou!