‘Ik voel me echt niet lekker, maar er is morgen een belangrijke wedstrijd waar ik al heel lang voor heb getraind, andere rekenen ook op mij. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen?’
Ze had ook medicatie gekregen van de huisarts. Dus er was buiten haar om ook een duidelijk signaal afgegeven zou je zeggen. Toch vraagt ze mij; wat moet ik doen?
En zeker weten dat jij net zoals ik snapt dat het niet heel verstandig is om te gaan sporten, laat staan een wedstrijd te doen wanneer je ziek bent.
Het makkelijk antwoord was dan ook geweest; je hebt medicatie, je voelt ziek, wat denk je zelf?
Niet gaan, niet doen. Thuis blijven en lekker uitzieken.
Maar voor mij is het veel belangrijker wat zorgt ervoor dat ze überhaupt deze vraag bij mij neerlegt?
Het interessante hiervan is dat het dus helemaal niet gaat over dat ze ziek is. Het gaat over het gevoel wat ze krijgt wanneer ze tegen haar teamgenoten moet zeggen; ik ben ziek, ik kan niet komen. Het gevoel wat het haar geeft dat ze haar vriendinnen moet teleurstellen. Dat ze misschien wel gaan denken dat ze zich aanstelt. Dat ze zelf vind dat ze niet zo zielig moet doen. En als ik dan nog een stapje verder ga; dat ze van zichzelf mag gaan accepteren dat het haar dit keer niet lukt. Dat ze het voorgenomen plan niet kan waarmaken. En hoe voelt het als je iets niet kan, wat je wel graag wilt? Kun je dan jezelf ook overgeven en meebewegen met dat wat er op dat moment nodig is? In dit geval zorg voor je lichaam.
En dat is wat ik er uithaal. Waar ik haar op door vraag en ook laat voelen wat er dan gebeurt en wat het doet als ze niet doorzet omdat ze vind dat ze moet, want anders vinden haar vriendinnen er wat van. Maar dat ze mag doorzetten in de keuze maken dat het voor haar niet goed is, en dat je dan een andere keuze mag gaan maken voor jezelf.
Niet meer, niet minder.
Dat voelt op de korte termijn super pijnlijk. Want makkelijker is toch gaan, de pijn verbijten en dan jezelf ermee hebben de week erna met de naweeën van het niet goed genoeg zorgen voor jezelf. Maar dan hoef je het gevoel wat hier achter zit niet te ervaren.
Wat doe jij hierin? Wat druk jij weg ten koste van jezelf omdat je dan niet hoeft te voelen waar het echt over gaat. En kan het ook zijn dat je pas na het lezen van dit voorbeeld je beseft; shit, dat doe ik dus!?