Dit is de vaste dinsdag-inspiratie-mail waarin je mijn ervaringen kan terug lezen over de begeleiding van leerkrachten en over mijn eigen leven. Delen wordt meer.
De datum staat vast. Ik heb me aangemeld voor mijn eerste wedstrijd als beginnende bejaarde. Twee jaar geleden besloot ik dat ik wel eens een wedstrijd wilde kickboksen. Dat is dus best lastig om voor elkaar te krijgen gezien mijn leeftijd en ervaring. Dus heeft mijn trainer gekozen voor karate wedstrijd. Iets andere regels, maar voor een groot deel vergelijkbaar.
Maar sinds de inschrijving staat, de betaling is gedaan, ben ik een partijtje slecht. Pfff net alsof alles in de weerstand komt. Vorige jaar kreeg ik een blessure. Daar baalde ik van en ergens was ik ook opgelucht. Nog een jaar om te trainen. Ik ben nog niet ‘af’ gegaan. Naja, je kent het wel.
De trainingsintensiteit gaat steeds meer omhoog en soms is het best pittig. Daarin ben ik fysiek best oké, conditioneel gaat het best oké, maar mentaal loop ik wat achter.
Daar wordt dus hard aan gewerkt momenteel.
En daar waar ik wil wegtrekken, zegt mijn trainer;
“Ank je bent groot, je bent sterk, schouders naar achteren, laat jezelf zien”
En dat heeft me zo geraakt. De afhangende schouders, ik heb ze al heel lang. Schaamte om wie ik ben. Niet groot willen zijn, gezien willen worden.
En zie mij nu: in het onderwijs bezig dat heeft ook deels te maken met mezelf laten zien. Als jij niet weet dat ik er ben, kan ik je niet helpen. Dus moet ik mezelf laten zien.
Waarom wil ik dan na elke stoot of schop die ik geef sorry zeggen?
Dat zegt precies dat ik weer net niemand ben. Dat ik me kan blijven verschuilen. Maar dat is geen optie. Die wedstrijd komt eraan. Dan kan ik ook niet weglopen van de wedstrijdmat.
Waarin laat jij je niet zien of horen. Niet omdat je groots moet zijn, maar meer omdat je wegloopt voor wat je denkt en voelt. Denk dat dat de vraag voor deze week is.