Over mij
Ik zie mezelf nog zo staan in groep 8 tijdens mijn spreekbeurt over de Reuzenpanda en het WNF. Eindelijk iets waar ik goed in was. Het was niet zomaar een spreekbeurt, ik liet mijn klasgenootjes een toneelstukje doen, er waren spelletjes en ik vertelde een heel mooi verhaal. Kortom het was een heel middagprogramma wat ik had georganiseerd. Toen wist ik nog niet dat ik juf wilde worden. Het leren was moeizaam en ik voelde me behoorlijk dom en onzeker, maar organiseren en dingetjes regelen kon ik als de beste.
Rond mijn 13e ging ik een volleybalteam trainen geven. Zij waren net een stukje ouder dan ik, maar daar kwam ik gewoon mee weg. Ze luisterden en vonden het leuk. Zij blij, maar ik ook. Daar waar ik goed in was bleef ik doen en dat was bezig zijn met sport, organiseren en training geven. Voor mij was het CIOS in Heerenveen een logische keuze.
Superwoman
Het leek voor mijn klasgenoten op het CIOS dat alles mij gemakkelijk af ging. Wat zij niet zagen was het keiharde werken om ervoor te zorgen dat ik niet door de mand zou vallen. Ik creëerde een soort van superwoman die op alles ‘ja’ kon zeggen want ik was ijzersterk in effectief werken. Dat het teveel werd, dat andere zich gingen irriteren aan mijn houding, dat ik buiten de groep viel, had ik niet door. Ik snap ze nu wel, toen niet. Ik was alleen maar keihard aan het werk omdat ik mezelf wilde bewijzen goed genoeg te zijn.
Nog altijd zat het erin..
De PABO was voor mij een logische stap na het CIOS. Het lesgeven ging me heel gemakkelijk af en ik was klaar om juf Ank te worden. Dat was toen nog gewoon, als ik dat nu zeg gaan kinderen en volwassenen spontaan dat liedje van de Luizenmoeder zingen. In de tijd dat ik juf was heb ik enorm genoten van de tijd met de kinderen, maar ik was een ‘pain in the ass’ voor mijn collega’s. Nog steeds bleef ik bezig om werk naar me toe te trekken, bij elke feestcommissie mee te helpen en hierdoor deed ik weer precies hetzelfde als op het CIOS. Het was weer dat harde werken en het goed willen doen. Blijkbaar zat het er nog steeds in. De werkdruk nam toe, want ‘nee’ zeggen of om hulp vragen was falen. Ik maakte foutjes en vergat afspraken na te komen. Wat ik te leren had is dat superwoman zijn nog steeds geen optie was. Er kwam hulp en ik had deze ook meer dan nodig.
Stoppen was de beste optie
Na 9 jaar onderwijs ben ik gestopt met juf Ank zijn, ik mocht Ank zijn en dat is meer dan voldoende. Ik heb geleerd dat een keuze maken pijnlijk kan zijn, maar nooit zo pijnlijk als alleen maar bezig zijn met de verwachtingen van anderen. Ik heb de lat omlaag gebracht voor mezelf, maar mijn ambities zijn juist gegroeid. Het ‘gewoon doen’, zoals ik al in groep 8 deed met mijn spreekbeurt is precies wat ik heb doorgezet.
Ik ben Ank
Een enorm enthousiaste vrouw die vol energie zit. Ik kan snel denken en leg met het grootste gemak dwarsverbanden in de verhalen die een ander aan mij vertelt. Mijn vragen die ik je stel zijn scherp en direct, maar altijd ben ik betrokken. Soms praat ik een tikkeltje te snel maar ik verlies de ander nooit uit het oog. Er zijn altijd ideeën in mijn hoofd en het liefst voer ik ze direct uit.
Mijn visie
Als je niks doet gebeurt er niks. DOEN is nodig en dan pas ga je ervaren wat je echt wilt en voelt.
Grappige feitjes
Je maakt me echt blij met pannenkoeken als avond eten. Alles mag erop; kaas, spek, stroop, banaan, jam ik vind het allemaal heerlijk!!! Twee keer in de week mat mijn trainer me af in een 1:1 training daarin ben ik de vechtsport aan het leren. Al zou ik me stil kunnen houden, dan weet je alsnog wat ik ervan vind. Mijn gezicht spreekt boekdelen. Een ochtendmens die probeert soms een avondmens te zijn maar dan om 22.30 op de bank in slaap valt. Ik houd van de herfst, dat is mijn beste seizoen en misschien wel omdat als het regent mijn haar vanzelf in de krul springt.