‘Ik wil zo graag afvallen, maar het lukt steeds niet. Vorig jaar was ik 10 kilo kwijt, maar er zit denk wel 15 kilo weer aan.’ ‘De weegschaal weggegooid uit angst voor wat ik ga zien als ik erop ga staan.’ ‘Waarom kan ik dit niet? ‘Waarom lukt mij dit niet?’
En ik bereid je vast voor op wat ik zo ga schrijven vandaag. Deze zinnen hadden namelijk zomaar van mij kunnen zijn, sterker nog, ik heb ze hoogstwaarschijnlijk ook gezegd.
Geen zin om dit te lezen, sla deze mail dan lekker over en we spreken elkaar volgende week weer. Helemaal geen enkel probleem.
Je wil er altijd beter uitzien. Net even wat slanker zodat die broek weer mooi zit, net even wat mooier haar zodat je met meer zelfvertrouwen naar jezelf kan kijken. Het is een verlangen en wens die jij en ik allebei wel hebben.
Mijn wens was in elk geval zo slank zijn dat ik met een naveltruitje durfde rond te lopen. Er mooi uitzag in mijn sportkleding zoals de sporters op tv. Dat was mijn wens en ideaal beeld als 16 jarige en die is heel, heel, heel lang blijven hangen.
Ooit gehaald? Ja zeker! Dat hield ik dan een paar weken vol. Dan kwam er altijd op de een of andere manier tegenslag en ineens sloeg alles dan om. En was ik zomaar mijn mooie, fijne, slanke lijf kwijt.
Hoe kan dat? Hoe kan het dat je iets zo graag wilt, in dit geval afvallen, je het soms binnen handbereik hebt, maar het als sneeuw voor de zon ziet verdwijnen.
Heel eerlijk?!
Je wilt het niet echt.
Ik zal je meenemen in het verhaal van mijn cliënt. Ze was al jaren bezig met afvallen. In fases ging het haar prima af, had ze een goed gevoel, maar ze hield het niet vol. En op die momenten wanneer ze bijvoorbeeld op een feestje was en ze een handje chips nam kreeg ze van haar partner te horen; ‘zou je dat wel doen’. Dat deed zo’n zeer bij haar. Ook haar ouders die regelmatig opmerkingen maakte dat ze echt moest gaan opletten op haar gewicht raakte haar keer op keer. Ze wist dat ze het anders moest doen, ze wist dat dit niet gezond was voor haar maar het lukte niet.
Toen ik haar ging uitvragen waarom ze dan wilde afvallen kwamen echt alles voorbij aan; het is ook beter voor mezelf, straks krijg ik nog nare ziektes, ik ga me ook fijner voelen als ik slanker ben, mijn partner maakt zich ook echt wel zorgen over mijn gewicht. Etc. etc.
Op zich prima argumenten om het anders te willen. Maar geen enkel argument was raak om het vuurtje in haar aan te laten gaan. Om echt een brandend verlangen te hebben dit afvallen te willen voor zichzelf!
En daar zat het hem in. Ze wilde het wel, maar niet echt voor zichzelf. Ze wilde vooral af zijn van al dat gezeur en gedoe van haar partner en haar ouders. Ze wilde er vanaf zijn om die blikken niet te krijgen van collega’s op haar werk.
En toe ik haar dit voorhield en haar ook vroeg hoe hoog de echte noodzaak was om het te doen voor zichzelf kwam die er niet.
Zolang er geen vuurtje brand in jou, dat aangaat zonder je partner, je ouders of collega’s gaat een verandering die je wilt nooit blijvend zijn. Echt niet! Het is dus heel belangrijk om dat vuurtje te vinden, maar vooral ook brandend te houden. Daar is dus daadwerkelijk brandstof voor nodig.
Met mijn cliënt ben ik dus opzoek gegaan naar dat vuurtje. En ooohhh, zeker weten dat ze die had! En met de komst van dit vuur was zij; on fire!
Waar wil jij iets, verlang je ergens graag naar, maar blijft het er maar bij. Lukt het steeds niet echt. Omdat? Je het wel wilt, maar je niet echt een vuur voelt in jou? Hoeveel fijner zou het dan zijn om dit te laten gaan? Het scheelt je continue gesprekken in je hoofd of afkeuring dat het jou weer niet gelukt is, terwijl je het eigenlijk niet echt echt echt echt wilt.
En als je merkt, maar ho! Ik wil dit wel, wat is dan jouw vuur, jouw absolute vuur waar jij het voor wilt doen. Als je dit hebt, dan is het alleen nog maar een kwestie van het vuurtje aanhouden met de juiste brandstoffen. Dus? GO GO GO!