‘Wat zeg je nou?’ Ik kijk haar met ogen aan zo groot als ze kunnen worden. En je moet weten, dat is een familie ding. Je ogen zo groot maken wanneer je echt de nadruk erop wil leggen; hier ben ik het niet mee eens!
Ze vertelt me dat ze zichzelf te oud vindt om nog te veranderen. Dat ze de baan heeft niet zo leuk vindt, maar het is nu eenmaal zo. Dat de relatie zo zo gaat, maar je gaat niet na zoveel jaren zomaar weg. En nee, dat doe je niet! Maar dit wat ik hoor is compleet het andere uiterste. Zo van, dit is het, hier leg ik me bij neer. Dan ben je bij mij sowieso aan het verkeerde adres.
Als dat wat je wilt niet gelukt is in je tienerjaren, waarom dan niet in je twintig? Dertig? Veertig? Of in je vijftig? Daarmee bedoel ik niet dat je moet gaan wachten tot dat je die leeftijd hebt. Maar hé, er is altijd een keuze.
Je kunt een nieuwe sport gaan doen, je kunt leren koken, er kan een andere relatie komen, het kan echt allemaal. Het is alleen maar de vraag; hoeveel wil jij eraan doen om het voor elkaar te krijgen? Het komt je niet aanwaaien, ook niet als je ouder wordt, maar de overtuiging dat je kans dan voorbij is gaat er bij mij niet in.
Oke oke, voor een mini rokje ga ik akkoord met een bepaalde leeftijd grens. In elk geval, mij zul je er niet meer in zien lopen. En voorheen ook al niet, want mijn benen zijn niet geschikt om op die manier onder een rokje vandaan te komen.
Mijn client had de keuze gemaakt om het te laten zoals het was in haar leven, maar vervolgens kwam ze wel naar mij toe omdat ze niet echt gelukkig was. Ze voelde dat ze niet aan het leven was waarvan ze als klein meisje had gedacht dat ze dat zou doen. ‘Ik ga niet meer parachute springen hoor, of een rondreis maken door Zuid-Afrika’ dat gaat niet meer.’
En wat ik me dan afvraag: wie of wat bepaalt dat het niet meer kan?
Is dat je leeftijd? Is dat je werk? Is dat omdat je kinderen hebt, een gezin? Is dat omdat je vriendinnen vinden dat het echt niet meer kan? Wie bepaalt dat?
Jij lieve vrouw, jij bepaalt dat het niet meer kan. Jij besluit een slot op die deur te gooien en de sleutel weg te gooien. Af en toe kijk je door het sleutelgat voel je hoe het misschien kan zijn.
En wat je ook gaat doen. Meditatie, yoga, stilte retraites, coachtrajecten, sauna-uitjes. Het gaat niet helpen om die sleutel te vinden van de deur die jij op slot hebt gedaan. Waarvan jij hebt bepaald; het kan niet meer.
Wat is er dan nodig?
De bereidheid van jezelf om die sleutel terug te halen. Mogelijk past die niet meer, of is het niet meer de droom die je altijd had. Dat kan. Maar in hemelsnaam haal die overtuiging eraf dat jij ‘iets niet kan, want je bent te oud, niemand doet dat meer of welke excuus zin je ook gebruikt.
STOP DAARMEE!!
Dus jij, ja jij!! Wakker worden vanachter je scherm. Wat is het verlangen wat ergens nog in jou zit wat je diep hebt weggestopt? Ga dat eens ondernemen, ga het gewoon doen! Nu kan het weet je nog. Nu leef je. Dus nu pak je de kans. Laat je me weten wat jij gaat doen ? Wie weet inspireer je mij weer. Het lijkt me heerlijk.