Er komt elke dag wel wat tussendoor wat eerst moet, wat voorrang heeft, wat echt belangrijk is om te regelen.
Sinds drie weken zit ik op de maandagavond ouderwets op de bank voor het programma Kamp van Koningsbrugge. Hoewel het me aantrekt en ik ook wel nieuwsgierig ben heb ik nooit echt zo betrokken gekeken. Wel eens een aflevering, maar dit keer wil ik het ook volgen.
Mocht je het programma niet kennen een korte uitleg en ken je het sla dit stukje dan over; effectief lezen hé. Je kunt je aanmelden voor dit Kamp van Koningsbrugge om te zien of je commando waardig zou kunnen zijn voor het leger. Een special force die natuurlijk tegen een flinke slag of stoot moet kunnen. Ze worden mentaal en fysiek uitgedaagd en daarin wordt er soms ook iemand naar huis gestuurd wanneer men (de leidinggevende) vindt dat je niet geschikt bent.
Ik zit voor de tv en denk oprecht ik zou dit zo graag willen proberen, maar in alles weet ik dat dit nooit gaat gebeuren. Ten eerste heb ik een bril, maar ben ik ook echt bang dat ik het conditionele stuk niet aankan. En toch blijft het trekken. Heb zelfs wel eens gekeken naar een training die je voor een dag kunt doen om te zien hoe je leidinggevende capaciteiten zijn bijvoorbeeld. Het houdt met al weken bezig in mijn hoofd waarom dit me zo aantrekt. Ik wil niet het leger in, zou het oprecht niet durven. Ik ben best wel bang in het donker en ik geloof dat ik met zulke vormen van stress het emotioneel niet aan kan. En toch..toch blijft het hangen.
En dan ineens valt het kwartje. Het is mijn eigen angst. En niet wat ik net beschreef over dat ik nooit het leger in zou gaan. Maar de angst voor het ‘niet kunnen’ en wat ik dan van mezelf ga vinden. Hoe slecht ik dan over mezelf denk. Dat ik bang ben dat die angst van niet kunnen zo dik bevestigd gaat worden en dat….ooh dat gevoel nu al vind ik zo erg.
En dus heb ik nog nooit zoiets gedaan. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik mezelf dus van alles heb aangepraat, maar omdat het mijn eigen gedachten zijn die mij volledig onderuit halen, blijft het ook aantrekken omdat het iets is in mij. Het is een gevoel, een soort van weten tegenover mijn hoofd en mijn eigen verhalen/gedachten over mezelf. Die stroken niet met elkaar.
Ondertussen doordat ik gestopt ben met leren vechten en 1:1 trainingen en ben ik ook gaan hardlopen 3x in de week. Dat gaat niet makkelijk, en ben geen mooie loper, maar kan het wel. En daarmee bewijs ik mezelf dat er mogelijk toch kansen liggen. Dat ik zo’n 24 uurs leidinggevende in een vorm zoals Kamp van Koningsbrugge toch mogelijk zou aankunnen. Ben ik dan de beste op dat onderdeel, nee, dat weet ik. Maar mogelijk ontneem ik mezelf heel veel door het steeds maar niet te doen.
Wanneer je ergens tot aangetrokken blijft, het steeds op bepaalde momenten in je leven terug komt dan wil ik je dus uitnodigen om dat te onderzoeken. Waar zit dat hem in? Zit het in je eigen gedachten wat je over jezelf vertelt of zit het in dat diepere verlangen? Dat wat je eigenlijk echt wilt. Hoe vaak hoor ik wel niet leerkrachten zeggen dat ze niet geschikt zijn als kleuterleerkrachten of juist als bovenbouwleerkracht want tja, ze zijn bovenbouw/onderbouw geschoold. Maar toch blijft het aantrekken. Waar ga je dan in geloven? Gewoon iets om eens je gedachten over te laten gaan. Er is namelijk altijd tijd om er nog voor te gaan