Mijn schouder doet al een tijdje wat zeer. Naja, het zeurt. Het is een beetje een zwakke plek zoals dat dan heet. Mijn nek en schouders hebben de neiging om vast te gaan zitten, omdat mijn houding wat naar voren leunend is. Dus eens in de zoveel tijd word ik recht gezet en worden de spieren losgemaakt. Een teken aan de wand is het krijgen van hoofdpijn en dus een zeurende/naar gevoel in mijn schouder.
Ik besluit om naar de fysio te gaan en er is gewoon nog plek, terwijl het in decembermaand altijd mega druk is, omdat iedereen de behandelingen nog even wil opmaken. Je kent dat wel.
Na mijn behandeling lijkt het de fysio toch wel goed om nog te herhalen, dat kan op dinsdagochtend 24 december om 08.25.
Als hij dat zegt zie ik een lege ochtend staan, ik heb dan min of meer al vakantie. De dag ervoor heb ik mijn eerste kerstfeestje al. Aan alles voel ik aan; moet ik niet doen. Dan zit ik in zo’n vakantie modus dat ga ik vergeten. Dat druk ik direct aan de kant. Stel je niet aan Kampman, je krijgt een herinnering en het staat in je agenda. Dat moet heus wel goed komen.
Eergisteren laat ik heel bewust de herinnering voor de afspraak ongeopend op mijn telefoon. Ook het smsje laat ik dicht. Allemaal rode balletje en vlaggetje.
Je weet natuurlijk ook wel dat ik die afspraak ga vergeten. Daar hoef ik niet naar op te bouwen. Ik sta vanochtend op 08.38 en ik wil een rondje gaan fietsen. Ik kijk op mijn telefoon en zie opeens de herinnering; fysio voorbij komen. NEEEEEE hoe kon ik dat nou vergeten. Super stom!!!!! Het heeft geen zin om te gaan, dan ben ik daar en kan ik weer gaan. En als ik nog aan het afwegen ben wat ik moet doen gaat de telefoon al. De fysio vraagt zich af waarom ik er niet ben, niks voor mij namelijk om de afspraak te vergeten.
Geen smoesjes, gewoon de waarheid. Afspraak verplaatsen en door. Op de fiets overdenk ik nogmaals waarom ik die afspraak heb gemaakt. Het overkomt me eigenlijk nooit meer, dat ik al voel ik wil dit niet of ik kan dit niet en dan het TOCH doen. Schijnt dat ik ook menselijk ben en dat ik gewoon een ‘slippertje’ heb gemaakt.
Terwijl de regen neervalt en ik nauwelijks nog meer wat zie door mijn bril heen bedenk ik me niet het zoveelste voornemen dat het me nooit meer gaat gebeuren. Ik ga het zien als een reminder dat ik even wat scherper weer mag luisteren naar wat ik voel en dat die reactie altijd leidend moet zijn, ook al vind ik het zelf volstrekt belachelijk op dat moment.
Streng zijn voor jezelf is soms niet zo erg, maar pak dan wel de juiste momenten. Streng zijn op de verkeerde momenten breekt jezelf alleen maar af, dat is niet nodig, want ook jij bent menselijk.
Streng zijn voor jezelf is op het moment dat je met jezelf afgesproken hebt om het huis schoon te maken, maar je laat je afleiden door je telefoon en Instagram en dan tijd te kort komt om je voorbereidingen voor het kerstdiner te doen. Dan mag je echt wel streng zijn.
Het klinkt zo zweverig he..beetje lief zijn voor jezelf. Maar dat is toch wat ik je dan wil meegeven. Wees op de juiste momenten streng en op de juiste momenten lief. Daar wordt het een stuk fijner van voor jezelf.
Maak er fijne dagen van, het is je meer dan gegund.